"Portret w sepii" Isabel Allende

Trzecia książka Isabel Allende, za którą się zabrałam odkrywa zupełnie inną stronę tej autorki. W porównaniu do "Ines, pani mej duszy" oraz "Podmorskiej wyspy" ta powieść jest bardziej osobista, to poszukiwania własnego ja, choć nadal można zaobserwować rozwój hiszpańskich państw.

Aurora de Valle poszukuje własnych korzeni, babcia Paulina de Valle starannie ukryła jej pochodzenie, aby zapewnić jej jak najlepszą przyszłość. Przychodzi jednak dzień, kiedy bohaterka musi poznać własną przeszłość oraz przodków. Poskładanie całej układanki nie tylko przyniesie ukojenie, bo każdy człowiek musi czuć skąd pochodzi, lecz również odpowie na wiele pytań.

Aparat fotograficzny to bardzo prosta maszyna, nawet tępak potrafi się nim posługiwać, a cała trudność polega na umiejętności wyczarowania za jego pomocą owego dziwnego połączenia prawdy i piękna, które nazywa się sztuką.

Proza tej autorki ma coś takiego w sobie, że wciąga od pierwszej strony. Przede wszystkim stworzone jest tu cudowne, tak realistycznie oddane tło, które z przyjemnością poznaje się na kartach historii. XIX-wieczne Chile, San Francisco czy Chinatown jawi swoje początki, burzliwe nastroje, domowe wojny i hierarchiczne społeczeństwo. Po drugie ponownie mamy do czynienia z postaciami, których historie wystarczyłaby na wielotomową sagę. Te burzliwe postacie, pełne tajemnic, przekrętów, rodzinnych waśni i powiązań tworzą humorystyczną podwalinę całych poszukiwań Aurory. Jak dla mnie z tych trzech części najlepsze są losy w San Francisco, czyli czasy Pauliny de Valle i Elizy Sommers. Późniejsza historia daje radę, ale to już nie jest ten przepych ani społeczeństwo co Chinatown czy początkujące San Francisco.

Książki Allende to nie tylko historie literackie, to także wspaniałe podróże historyczne. Odkrywanie codziennego życia na przełomie XIX wieku. Czytelnik może czuć się jak na zamorskiej wyprawie, gdzie przewodnik pokazuje mu życie od środka nie pomijając żadnych aspektów, nawet tych odrażających. Szczególnie dla tych niedowiarków, którzy nie wyobrażają sobie życia bez technologii, ta wyprawa może być fascynująca.

Pamięć jest jak fikcja literacka. Wybieramy to, co najjaśniejsze i najciemniejsze, odrzucając to, co napawa nas wstydem, i w ten sposób tkamy rozłożysty dywan naszego życia

Oprócz tych plusów można zauważyć coś jeszcze, a mianowicie odkrywanie samego siebie. Warto zwrócić na chwilę uwagę na tę sprawę, bowiem wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że znanie własnego pochodzenia może być tak istotne. Poszukiwania przodków mogą dostarczyć wiele odpowiedzi na nasze pytania, zwłaszcza, jeśli dręczą nas tajemnice przeszłości, a nie wiem, co oznaczają.

Minusów nie widzę tutaj, uprzedzam jednak tych, co nie są przyzwyczajeni do stylu autorki, że pisarka lubi bawić się opisami, jej książki bogate są w szczegóły, otoczenie jest starannie opisane, a każda sytuacja musi być odpowiednio przedstawiona, czyli innymi słowy "Portret w sepii" zawiera wiele opisów i uczulonych na to uprzedzam. Osobiście bardzo chwale to dokładne podejście i mam nadzieję, że kolejne książki będą równie dobre, co poprzedniczki.

 Książkę do recenzji otrzymałam od Wydawnictwa Muza. Serdecznie dziękuję!

Wydawnictwo: Muza; język oryginału: hiszpański; str. 373; ocena ogólna: 5/6; ocena wciągnięcia: 6/6