"Podmorska wyspa" Isabel Allende

W głowie kołaczy mi się wiele myśli, wiele nie mogę złapać, bowiem lektura najnowszej książki Isabel Allende dostarczyła mi tak wiele spraw do rozmyślania, że nie daję rady skupić się na jednym aspekcie. Przez ten jeden dzień zrozumiałam więcej i doceniłam więcej niż przez ostatni długi czas.

Zarité w wieku dziewięciu lat zostaje sprzedana Toulouse'owi Valmorainowi, bogatemu właścicielowi plantacji trzciny cukrowej na Saint-Domingue. Świat plantacji to świat, gdzie czarni nie mają wolności, harując na polach z przymusu, obowiązku jaki nakłada niewolnictwo. Umierając z wyczerpania, odwodnienia lub chłosty i wyrafinowanych tortur. Lecz w sercach na zawsze pozostanie cząstka wolności, o którą będą walczyć do upadłego.

Dziewczyna będąc od małego niewolnicą musiała znosić ciągłe upokorzenia, gwałty ze strony pana, nie mogła nic powiedzieć ani się przeciwstawić.

Moje pierwsze spotkanie z tą autorką dotyczyło "Ines, pani mej duszy", która zbiegiem okoliczności pomimo odmiennej historii zawierała także wiele fragmentów opisujących podbijanie nowych krain, z czym idzie niewolnictwo tubylców. "Podmorska wyspa" to odmienna historia. Historia pewnej kobiety, która miała niestety nieszczęście urodzić się córką niewolnicy. Pełno tu okrucieństwa, braku poszanowania dla drugiego człowieka, przeświadczenia o własnej wyższości, lepszym wykształceniu, pochodzeniu i kolorze skóry. Teraz, kiedy deklaracja prawa człowieka zapewnia każdemu wolność nikt nie zwraca uwagi na to, że jest. Kiedyś ludzie musieli o nią walczyć i chociaż teraz nie możemy powiedzieć do końca, że jesteśmy wolni, bo społeczeństwo nadal tłamsi pewne sprawy, to przynajmniej nie musimy walczyć, żeby nie być czyjąś własnością.

Książka jest tak zachwycająca, że nie sposób się od niej oderwać. Pomimo okrucieństwa i życia pełnego cierpienia, odnajdziemy chwilę miłości, wolności i szczęścia. Sama historia jest skonstruowana zachęcająco i intrygująco, każda postać zasługuje na bliższe poznanie (co ułatwia dwutorowe opowiadanie - przez Zarité oraz neutralnego narratora), postacie mają swoje charaktery i humory, znajdziemy zarówno dobrych i złych, nie tylko pośród białych, lecz również u czarnych. Przede wszystkich bohaterowie nie ulegają melancholijnym zmianom, co jest plusem, bowiem jak w życiu ludzie się nie zmieniają.

Powieść czyta się bardzo szybko, piękny i dopasowany do epoki język czaruje, a wydawnictwo postarało się o nutkę egzotyczności pozostawiając pewne słowa o symbolicznym znaczeniu w oryginale. Allende jest mistrzynią budowania takich powieści - świetnie oddaje realia, kreśli niesamowite klimaty, rewelacyjnie oddaje uczucia poszczególnych osób, potrafi dobrze opisach uczucia bogatych jak i biednych, wolnych i niewolników. Autorka postarała się o historię piękną, wzruszającą i zmuszającą do myślenia. Powieść, od której nie można się oderwać.

Polecam ją każdemu, bo jak nie polecać tak rewelacyjnej powieści?

Książkę do recenzji otrzymałam od wydawnictwa Muza. Serdecznie dziękuję.

Wydawnictwo: Muza; język oryginału: hiszpański; str. 528; ocena ogólna: 6/6; ocena wciągnięcia: 6/6