"Jadę sobie. Azja. Przewodnik dla kobiet" Marzena Filipczak

Wydawnictwo: Poradnia K
Język oryginału: polski
Stron: 264
Ocena ogólna: 4/6
Ocena wciągnięcia: 5/6

Czasem dajemy skusić się na coś, czego racjonalny wybór budzi nasze powątpiewanie. Czasem nasze wizualne spojrzenie podrzuci do mózgu informacje, że koniecznie coś chcesz, ale kiedy oglądasz rzecz ponownie pojawia się pytanie - dlaczego wlaśnie tego pożądasz. Dość dziwnym trafem taki mało racjonalny wybór padł na "Jadę sobie" i bajeczną okładkę książki. Dopiero po chwili krótkich oględzin potwierdziłam sama przed sobą, że to książka z tematyki, którą lubię i że z czystym sumieniem mogę zabrać zachwyt i książkę w zaciszne miejsce i oddać się lekturze.

Zdziwienie. Inaczej tego nazwać nie umiem. "Przewodnik dla kobiet" to nieadekwatna nazwa, lepiej pasowałoby "Przewodnik dla samotnie podróżujących kobiet", ale to dość długi podtytuł. Nie mniej jednak Marzena Filipczak udała się do tej Azji sama. Jako podróżująca samotnie kobieta była wystawiona na wiele niebezpieczeństw i prób oszustwa. Jak odnaleźć się w zupełnie innym kraju i na zupełnie innym kontynencie? Jak widać nie trudno, bo pani Marzena wyjechała na sześć miesięcy, zwiedziła Indie, Malezję, Tajlandię, Kambodżę i Wietnam i wróciła w jednym kawałku. Czyli dla chcącego nic trudnego.

"Jadę sobie" jest książką z humorem, samo "jadę sobie" jest ogromną satyrą środków podróży w Azji. W szczególności, jeśli chodzi o Indie, np. czekasz na autobus. Nie ma go od godziny. Nie martw się, przyjedzie za dwie, może za trzy godziny, ale przyjedzie. Psuje się po drodze? I co z tego? Wyboista droga, co z tego? Przecież tak cudownie jest integrować się przez naście godzin z indyjską cywilizacją. I nikt nie narzeka, nikt się nie denerwuje, bo po co denerwować się przez rzeczy, na które nie mamy wpływu. Humor występuję tu bardzo często, lubię taką nutkę ironii, czasem sarkazmu, ale wszystko zachowane w dobrym guście.

Autorka książki pokazuje, że samotna kobieta, pomimo zdziwienia wszystkich ludzi, może podróżować po Azji sama, na dodatek może sobie świetnie radzić. Sama książka jest ciekawa, jest podzielona na dwie części - pierwsza to zapisy z bloga autorki, druga to krótkie porady dla podróżujących. "Jadę sobie" czyta się wyjątkowo szybko, być może powoduje to fakt, że każda książka podróżnicza jest ciekawa, a może fakt, że dziennikarka potrafiła zaczarować swoją codzienność, potrafiła pokazać magię odwiedzanych miejsc, ale też codziennosć, udręki i bolączki turysty. Bo kiedy jedziesz na tak długo ważne jest, aby oszczędnie podróżować, żeby nie dać się nabrać, okraść i oszukać. A przede wszystkim trzeba pamiętać, żeby nie zabierać w dalszą podróż lokatorów poprzedniego hotelu :-).