"Służące/ The Help" (2011)

Jedynym filmem, jaki recenzowałam na tym blogu (po przenosinach) były "Wyznania gejszy". Trzeba więc zrozumieć postać rzeczy, jak bardzo zachwyciłam się tamtym i tym filmem, skoro "The help" to druga recenzja filmowa w historii tego bloga.

Lata 60 XX wieku, Missisipi. Skeeter wraca z Nowego Jorku, gdzie studiowała i marzy o pracy, do rodzinnego domu, aby zdobyć doświadczenie. Jako początkująca pisarka dostaje prace w miejscowej gazecie. W wyniku zbiegu okoliczności wpada na pomysł napisania książki z punktu widzenia czarnych - służących w domach białych. Bez praw, poniżani i nigdy nie pytani o zgodę czarnoskórzy mają szansę na pokazanie własnej perspektywy. Między Skeeter a Aibileen oraz Minny stopniowo wiążę się przyjaźń, a "The Help" stanie się małą rewolucją.

Ten film łamie schematy, które niestety nadal obecne są pośród ludzi. To przykre, że ludzie potrafią być tak okrutni i uprzedzeni do innych. Szczególnie na tle rasowym. Przykre jest to, że dzieje się to na porządku dziennym i przeważnie jednostki buntują się przeciwko takiemu szufladkowaniu ludzi. Film oparty na bestsellerowej powieści przyprawił mnie o wiele łez, i tych wzruszenia, i tych ze śmiechu. Brawurowa adaptacja zawładnęła moim sercem. Genialnie odegrane postacie, nietuzinkowa historia i zapięta na ostatnio guzik sceneria. Ten film to nie tylko walka ze stereotypami, ale także świetna podróż w sześćdziesiąte lata w Ameryce. W końcu, co kraj to obyczaj, a tu widać jaka była moda, jak mentalność i jakie zwyczaje. Oczywiście nie zmienia się typowa babska wredność ani też baby, które muszą rządzić innymi i mieć swoje kółko adoracji.

"The Help" jest filmem, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci. Udowadnia, że prosta historia chwyta za serce, nie nudzi i potrafi być lepsza od wielu filmowych hiciorów. Na wzmiankę zasługują  aktorki, których role przypadły mi najbardziej do gustu, a jest to: Octavia Spencer grająca Minny Jackson, za wyszczekane odzywki, niezwykłą osobowość , Jessica Chastain grająca Celię Foote, za tą szczebiotliwość oraz pokazanie, że kolor skóry to nie choroba, a że czarni to ludzie jak każdy, mający uczucia, pragnienia i marzenia. I przyznam, że podobała mi się nawet Emma Stone, bo nie sądziłam, że takiego filmu jak "Łatwa dziewczyna" będzie potrafiła wyzbyć się dawnych uprzedzeń do niej.

Największym dowodem, że ten film budzi emocje są tak skrajne opinie. Osobiście gorąco go polecam, bo zrobił na mnie duże wrażenie i zdecydowanie zgadzam się z nominacją do Oscara.