"Zawód: Wiedźma", część I Gromyko Olga

Cudowna okładka alarmuje o charakternym sposobie bycia osoby występującej na jej łamach. Co tu dużo mówić, Wolha Redna wiedźmą z moich wyobrażeń nie jest, szczególnie nie z tych o wiedźmie latającej na miotle, strzelające z palców zaklęciami, a już na pewno płomieniem.

Wolha Redna to W-Redna adeptka VIII roku Magii Praktycznej w Starmińskiej Wyższej Szkole Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa, gdzie jako jedyna kobieta na męskim wydziale nieźle sobie radzi i dowcipkuje. Ludzie znają ją z wścibskiego i ironicznego charakterku, który tak ubarwią tą powieść. Mimo młodego wieku, zaledwie lat 18, braku doświadczenia i ukończenia szkoły zostaje wysłana do wampirzego zakątka - Dogewy. Miasto nawiedza jakiś tajemniczy potwór pożerający ludzi, niestety nikt nie pała się chęcią niesienia pomocy do osikowego lasu w kraju wampirów.

Mówiąc szerze - dziwna to powieść. Pierwsze strony jakoś niespecjalnie mnie zainteresowały i już miałam rzucić książką w kąt, gdy nagle zaczęła mnie niepoprawnie interesować. Koniec końców skończyło się tak, że będę musiała biegać po drugi tom, bo tak mnie interesują dalsze losy tej niesztampowej kobiety.Trzeba wiedzieć, że Wolha to kobieta zaradna i w kaszę dmuchać sobie nie da, co to to nie. Mimo tego prędzej sama wykończyłaby się mieczem, danym jej do pomocy, niżeliby potwór miałby się napracować przy zabijaniu jej osoby. Nieporadność władania mieczem idzie w parzy z ostrym językiem i ciekawymi uwagi, co często przysparza kłopotu, jak również ratuje tyłek. Kobieta ta jest w gorącej wodzie kąpana, a czytanie jej uwag wzbudzało we mnie naprawdę sporo śmiechu.

Pierwsza wersja okładki, reszta tutaj.

Niestety niewiele mogę powiedzieć o historii bez przeczytania kolejnego tomu, nie chcę zdradzać zbyt wiele, a jedynie zachęcić do zapoznania się z tą jakże ciekawą literatura i autorką. Autorka łamie trochę stereotypów, kreuje własny niepowtarzalny świat i, bogu dzięki, brak tam cudownego i idealnego Edwarda. Te wszystkie sytuacje z czosnkiem, odbiciem w lustrze tylko zachęcają, kiedy Redna nieporadnie próbuje te mity obalać naparzając sobie biedy. Ciekawie umiejscowiła akcje, zarysowała postacie i dała im zaznać stereotypów i dogmatów o rasie krwiopijców. I tu, głowa nie mała, co ludzie pozmyślali na ich temat to nawet mi się nie mieści w ciasny móżdżku. Baśnie baśniami, ale te wszystkie bujdy odstraszające ludzi od czegoś nieznanego strasznie mnie bawią. W szczególności przy takim satyryczny opisie Pani Olgi.

Za wszystko się płaci, za głupotę też.

Cieszę się, że trafiła mi się taka pomysłowa i ciekawa książka. Z humorem, dobrą fabułą i bez zbędnej paplaniny czy mdławych romansów między wampirem a ludzką kobietą. Postać Wolhy strasznie przypadła mi do gustu, lubię takie zadziorne baby co umieją sobie w życiu poradzić wykorzystując spryt i intelekt, a przede wszystkim jest to osoba tolerancyjna, niewierząca w żadne bujdy i wymyślenia na czyjś temat. Pozostaje mi tylko nadzieja, że kolejne części będą równie dobre, co ta.

Wydawnictwo: Fabryka Słów; język oryginału: rosyjski; str. 294; ocena ogólna: 5/6; ocena wciągnięcia: 5/6;